เคยเป็นไหม…ที่บางเวลาของชีวิตการเป็นแม่
เราจะ...

เคยเป็นไหม…ที่บางเวลาของชีวิตการเป็นแม่
เราจะรู้สึกโดดเดี่ยวอย่างบอกไม่ถูก
ไม่ใช่เราไม่รักลูก ไม่ใช่เราไม่มีความสุขเลย
แต่มันเป็นความรู้สึกโหว่ง ๆ และว่างเปล่า
บางครั้งมันเหนื่อย แต่ก็ไม่รู้จะไปบ่นกับใคร
บางทีมันก็ไม่อยากทำหรือคิดอะไรเลย
แต่ด้วยหน้าที่แม่ เราก็ต้องฮึดสู้ขึ้นมา

หลายคนอาจมองว่า
เราอยู่กับลูกจะไปเหงาได้ยังไงกัน
แต่เราอยากสารภาพว่า
มีหลายครั้งที่เราก็รู้สึกเหงาและโดดเดี่ยว
มันเป็นความรู้สึกที่แม่ด้วยกันถึงจะเข้าใจ
เป็นความรู้สึกผิด ที่เล่าให้ใครฟัง
ก็บอกว่าเราอย่าคิดมาก ปล่อยวางบ้าง
มันรู้สึกเหมือนกับว่าเราสู้อยู่กับอะไรบางอย่าง
ที่ก็อธิบายไม่ถูกว่ามันคืออะไร

ทุกวันเราอยู่กับลูก ชีวิตเราคือหมุนไปตามลูก
เราเต็มใจและยินดีเสมอที่ได้ดูแลเขา
แต่เราก็ไม่รู้ว่าทำไม เสียงร้องไห้ที่ไม่หยุดของลูก
ที่มีคนบอกกับเราว่า ก็ดุ ๆ ให้หยุดไป
เอานมให้กิน ก็น่าจะหยุดแล้วไหม
แต่สำหรับเรา มันกลับเป็นเรื่องที่ยากมาก
บางทีเราก็อยากล็อคประตูและนั่งอยู่ในนั้นคนเดียว

ความรู้สึกว่างเปล่าที่น่าอึดอัดใจนี้
หากใครกำลังเผชิญอยู่
เราก็อยากจะบอกว่า
เธอไม่ได้รู้สึกแบบนั้นคนเดียวนะ
มีเราที่ก็รู้สึกแบบนั้นอยู่บ่อย ๆ เหมือนกัน
มันจะมีวันที่ฟ้ามืดกับฟ้าสว่างสลับกันไปแบบนี้
สักพักวันหม่น ๆ จะผ่านไป
และเราจะผ่านวันแบบนั้นไปได้เอง

กอดนะ :)

---